Marrakech 26-02-2015 D.Doddema

Wachten duurt lang. Helemaal wanneer het drie uur 's nachts is, het in de luchthaven aanvoelt als een ijskast en je nog een paar uur moet wachten tot je het vliegtuig in kunt stappen om terug naar huis te kunnen. 

Samen met de twee medereizigers hebben we de geplande paar uur gewacht tot we eindelijk aan boord konden gaan. Hoewel het wachten geen feestje was, hebben we er ook wel iets leuks uit gehaald. Zo konden we, nadat we ons hadden laten controleren bij de douane - waarbij de medewerkers niet veel enthousiasme toonden voor hun werk - konden we de winkels bezoeken. Dit was een aangename afwisseling na al dat zitten. 

Zoals echte toeristen dat doen, hebben we alles uitvoerig bekeken. Van de oversizede toblerones tot de dure geurtjes die je kon kopen. Vanaf dat moment vloog de tijd, maar wij nog niet. 

Het boarden begon rond een uur of vijf. Eerst werden de mensen met een priority aan boord gelaten. Dit houdt in dat je bijvoorbeeld bij de nooduitgang moet zitten en verantwoordelijk bent voor die uitgang. Mocht er iets gebeuren, dan ben jij degene die de deur open gooit en de mensen naar buiten krijgt. Wij zaten ook bij een van deze deuren. Vandaar dat wij als eerste aan boord mochten gaan van het vliegtuig.

Het was een hele opluchting toen we eindelijk in de vliegtuigstoelen zaten. Nog steeds in een vreemd land, maar je kon thuis al bijna ruiken. Niet dat we het niet naar onze zin hadden gehad, maar 'thuis' klonk ons toch wel erg goed in de oren. 

Bij terugkomst in Nederland was wachten geen optie meer. Zo snel als we konden liepen we naar de bus die ons richting het treinstation zou brengen. De trein richting Groningen liet niet lang op zich wachten en al snel zaten we in de trein die ons terug zou brengen naar thuis.